Słynne odkrycie archeologiczne- Starożytny Egipt

WIELKI SFINKS W GIZIE

Jest to monolityczny posąg sfinksa, o długości 73,5 m i wysokości 20 m, prawdopodobnie wizerunek Chefrena.

Jego historia : 

Prawdopodobnie Wielki Sfinks miał pierwotnie głowę lwa, a dopiero w późniejszym okresie dokonano modyfikacji posągu widocznej współcześnie. 

Inna teoria mówi, że Wielki Sfinks przedstawiał szakala. W egipskiej tradycji, bóg z głową szakala Anubis, jest strażnikiem umarłych. Umieszczenie rzeźby szakala przy nekropoli jest więc bardziej prawdopodobne niż wizerunku lwa. Po łapach nie można poznać, jakie zwierzę przedstawia, ponieważ były one zbyt zniszczone; odrestaurowano je tak, by przedstawiały łapy lwa.W czasach XVIII dynastii, za panowania Totmesa IV, posąg odnowiono i umieszczono między łapami Sfinksa kamienną stelę z aktem dziękczynnym za objęcie władzy, którą faraon miał otrzymać za sprawą Sfinksa – przyszły władca odpoczywając w cieniu posągu miał sen, w którym Wielki Bóg obiecał mu królestwo w zamian za uwolnienie Sfinksa od piasku pustyni.

Posąg ten jest, zważywszy na jego wiek, doskonale zachowany, choć twarz Sfinksa ma niepełny nos i nie posiada brody.Jak przypuszczają historycy i archeolodzy, posąg pierwotnie był w całości otynkowany i pomalowany na czerwono. W czasach swojej świetności musiał wyglądać imponująco, choć do dziś pozostaje fascynującym i tajemniczym strażnikiem Wielkich Piramid.W Nowym Państwie Sfinks był traktowany jako symbol Horusa – boga słońca. Monumentalny posąg z Gizy wielokrotnie na przestrzeni wieków był niemal całkowicie zasypywały pustynne piaski. Sukcesywnie odkopywano go już od czasów starożytnych.

Źródła : http://www.wirtualnyegipt.pl/piramidy-w-gizie/wielki-sfinks-z-gizy.html
              http://pl.wikipedia.org/wiki/Wielki_Sfinks

Słynne odkrycie archeologiczne - Starożytny Egipt

                 Grób Ramzesa II - XIX dynastia 

Grobowiec ten zachował się w stosunkowo złym stanie. Ogromne szkody poczyniły wody podskórne, działaniu których grobowiec był poddawany przez wieki. Doprowadziło to do pęcznienia, i w konsekwencji odpryskiwania, warstwy łupku ze ścian.  Miejsce, które Ramzes II wyznaczył na swój grób okazało się bardzo źle wybranym. Pomimo zmiany kierunku wykuwania grobowca, być może w celu uniknięcia niepożądanych trudności, które już wtedy mogły pojawić się przed budowniczymi, struktura skały nie nadawała się do tworzenia głębokich komór i korytarzy. Zmiany postępujące w trakcie budowy grobowca można zaobserwować w nowych elementach, np. zmniejszeniu nachylenia korytarzy, kształcie pierwszej sali kolumnowej (F) z dodaną komorą boczną (G), oraz zupełnie nowy projekt komory grobowej (K). Powód dla którego wejście do komory grobowej, zakręca gwałtownie, nie jest całkowicie pewny. Dodanie dwóch rzędów po cztery filary, i wielki rozmiar tej komory, pozwoliło na umiejscowienie krypty pośrodku pomieszczenia, a nie na jego końcu. KV7 jest przypuszczalnie najobszerniejszym grobem w dolinie, cały grób zajmuje ponad 820 m²  a sama komora grobowa - 181 m².  

A - schody (dysk słoneczny pomiędzy boginiami Izydą i Neftydą oraz przedstawienia Maat) 
B - pierwszy korytarz (sceny z Litanii do Re)
C - drugie schody (sceny z Litanii do Re)
D - drugi korytarz (sceny z Amduat)
E - szyb (sceny przedstawiające króla przed różnymi bóstwami)
F - sala kolumnowa (kaplica Ozyrysa i sceny z Księgi Bram)
G - boczna sala kolumnowa z boczną komorą
H - trzeci korytarz (ceremonia 'otwarcia ust')
I - czwarty korytarz  (ceremonia 'otwarcia ust')
J - przedsionek (sceny z Księgi Umarłych)
K - komora grobowa  (sceny z Księgi Bram, Amduat i Księgi Boskiej Krowy)
L - boczne komory  (przedstawienia króla z Izydą i Neftydą oraz sceny z Amduat)
M - boczne sale kolumnowe  (sceny z Księgi Bram, Amduat i Księgi Boskiej Krowy)

                    

                          Mumia Ramzesa II 

  została znaleziona w skrytce DB320 w Deir el-Bahari, znajdowała się ona wewnątrz antropoidalnej drewnianej trumny która, zdaniem wielu badaczy,  została pierwotnie przygotowana dla Ramzesa I. Mumia w momencie znalezienia wyglądała na nienaruszoną, została odwinięta przez Gastona Maspero w Bulak, 3-go czerwca 1886 roku.  Pod zewnętrznymi bandażami znaleziono hieratyczny zapis z informacją o ponownym zawinięciu w bandaże i pochowaniu w grobie Seti I (KV17) - przed przeniesieniem do skalnego grobu Inhapi - oraz całun dekorowany postaciami bogini Nut. We wrześniu 1975 roku królewska mumia opuściła Muzeum w Kairze i odleciała do Paryża, gdzie przez osiem miesięcy była poddawana licznym badaniom oraz zabiegom konserwatorskim. Badania wykazały wiele elementów pierwotnego pochówku. Wewnątrz ciała znaleziono fragmenty niebieskiego płótna tkanego z dodatkiem metalicznego złota. Cześć oddawana rodowemu bogowi Setowi mogła być związana również z tym, że faraon Ramzes II miał włosy rude, tak jak, tradycyjnie, bóg Set. Mikroskopowa analiza cząsteczek piasku znalezionych na ciele, wykazała że faraon był balsamowany na północy Egiptu, w pewnej odległości od Nilu, co zdaje się sugerować brak stężenia pyłków roślin wodnych. 

                                                                                              

                                                         

Źródła : http://pl.wikipedia.org/wiki/Ramzes_II 

Słynne odkrycia archeologiczne - starożytna Mezopotamia

     Pieczęć z VIII wieku p.n.e. 

 Izraelijscy archeolodzy odkryli ostatnio pochodzącą z czasów Sargona II

pięknie zachowaną, cylindryczną pieczęć.Została ona znaleziona 

na stanowisku Omrit w północnej Galilei.

   Zadziwiający był fakt, że pieczęć tą znaleziono w niewłaściwym miejscu.

Wiadomo, że asyryjski król w VIII wieku p.n.e. najechał na Izrael.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, pomijając fakt, że pieczęć odkryto 

w ruinach świątyni z I wieku p.n.e. 

   Asyryjska pieczęć została znaleziona właśnie w najstarszej ze świątyń,

późnohellenistycznej, datowanej na około 40 rok p.n.e., wewnątrz warstwy

wypełniającej przestrzeń pomiędzy zewnętrznym, a wewnętrznym murem.

Nieznany język - Imperium Asyryjskie

          

   Niecałe 3 lata temu, archeologowie z Uniwersytetu Cambridge, znaleźli

dowody istnienia nieznanego dotychczas języka. Posługiwała się nim 

część ludności imperium asyryjskiego.

   Naukowcy odkryli ślady zaginionego języka na glinianej tabliczce, która

zachowała się aż do dzisiejszych czasów. Zapisano na niej pismem 

klinowym imiona. Jest na niej utrwalone aż 60 imion kobiet,

które zostały przydzielone do pałacu i lokalnej asyryjskiej 

administracji. Naukowcy twierdzą, że jeśli ich teoria jest prawdą to 

osoby, które posługiwały się tym językiem pochodziły z zachodniego Iranu.

   Tabliczka zachowała się dzięki temu, że w około VIII wieku p.n.e.

w pałacu w Tushan wybuchł pożar i wypalił glinę. 

Plan badawczy