Najwyższą władzę w państwie skupiał w swoim ręku faraon. Mieszkańcy Egiptu otaczali go boską czcią. W ich mniemaniu faraon był bogiem (z czasem zaczęto go tytułować synem najwyższego bóstwa w panteonie egipskim – synem boga Ra). Jego władza obejmowała kompetencje władzy ustawodawczej, wojskowej oraz sądownictwo. Państwem egipskim zarządzał jako swoją ojcowizną. Pomoc nieśli mu w tym członkowie rodziny oraz urzędnicy państwowi. W okresie Starego Państwa władza faraona w Egipcie przekształciła się we władzę despotyczną. Ten typ rządów wywarł ogromny wpływ na społeczeństwo. Od tej pory nie mogło się ono uwolnić od więzów narzuconych przez faraona. Mieszkańcy Egiptu w stosunku do rządzącego przybrali bierną postawę. Panującego uważano za największego wojownika. Wśród urzędników państwa egipskiego, najważniejszym po faraonie był – wezyr, określany jako „wola króla, jego oczy i uszy”. Posiadał on najwyższą (po faraonie) władzę w państwie. Pełnił rolę ministra spraw zagranicznych, sprawował kontrolę nad rozdziałem ziemi w państwie, zarządzał policją bądź poborem rekruta do armii. Przewodniczył obradom najwyższego trybunału oraz był zwierzchnikiem finansów państwowych. Do swojej pomocy wezyr miał rzeszę urzędników. Do zadań urzędników należała m. in. kontrola stanu sieci kanałów irygacyjnych, rejestracja państwowych dochodów oraz odbieranie danin.  Zarząd nad administracja lokalną w państwie faraonów należał do nomarchów. Stali oni na czele jednostek terytorialnych, tzw. nomów. Były to obszary, które dzieliły państwo egipskie pod względem administracyjnym.. Oprócz wspomnianych nomarchów w terenie działali specjalni państwowi urzędnicy, którzy odpowiadali tylko o wyłącznie za nadzorowanie prac publicznych.  Na czele administracji skarbowej stał naczelny skarbnik. Jemu podlegali niżsi urzędnicy – dwaj podskarbi. Policja państwa egipskiego zajmowała się ściąganiem danin. Były one obok podatków, składanych w naturze, źródłem głównych dochodów starożytnego Egiptu.

Zgodnie z konstytucją z 1971 r., zmodyfikowaną w roku 1980, ustrojem politycznym Egiptu jest republika prezydencka z systemem wielopartyjnym. Głową państwa jest prezydent. Jego kandydaturę wysuwa Zgromadzenie Ludowe (parlament), a zatwierdzają obywatele na 6-letnią kadencję w głosowaniu powszechnym. Liczba kadencji jest nieograniczona, a prezydent ma szerokie uprawnienia w zakresie władzy wykonawczej i ustawodawczej. Mianuje jednego lub więcej wiceprezydentów, premiera, Radę Ministrów i 1/3 składu Rady Konsultatywnej (organ doradczy). Zgromadzenie Ludowe (o 5-letniej kadencji) składa się z 454 członków, z tego 444 nominowanych w wyborach powszechnych, a 10 mianowanych przez głowę państwa. Kryzys polityczny w Egipcie (2012-2014) obejmuje okres porewolucyjny w Egipcie, w dalszym ciągu charakteryzujący się antyrządowymi protestami o charakterze politycznym. Początkowo demonstranci wyrażali swój sprzeciw przeciwko władzy prezydenta Muhammada Mursiego, wyniesionego na fali egipskiej rewolucji w trakcie Arabskiej Wiosny, oraz rządom islamistów, którzy przyjęli kontrowersyjny projekt konstytucji. Mursi został ostatecznie obalony 3 lipca 2013 w wyniku wojskowego zamachu stanu. Skutkiem tego było uchylenie konstytucji z 25 grudnia 2012 oraz przejęcie władzy przez juntę wojskową, która jako tymczasowego prezydenta obsadziła Adliego Mansura. Okres ten charakteryzował się chaosem w państwie, otwartym konfliktem między zwolennikami i przeciwnikami obalonego Muhammada Mursiego oraz Bractwa Muzułmańskiego. Doprowadziło to m.in. do masakry w Kairze i przemocy w całym kraju oraz represjami wobec członków Bractwa Muzułmańskiego, które uznano za organizację terrorystyczną.